آدینه

امام صادق علیه السلام می فرمایند:

« لو ادرکته لخدمته ایام حیاتی»

اگر دوران او را ( حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف) درک می کردم، همه زندگی ام را در خدمت او می گذراندم.

بحارالانوار، ج51، ص148

اسلام علیک یا بقیه الله

ذکر روز سه شنبه یا الرحم الرحمین

در زمینه سازی ظهور امام عصر ارواحنا له الفداه، طلاب نقش مهمی دارند. طلاب با شناخت هرچه بیشتر ولایت فقیه که رکن اصلی حکومت اسلامی است و شناساندن آن به دیگران و رفع شبهات پیرامون آن می توانند گام بلندی در زمینه سازی ظهور بردارند. حال این سؤال مطرح است که در عصر غیبت با وجود این همه طلبه ای که در جامعه شیعی وجود دارد و ادعای سربازی امام را دارند، دلیل تأخیر ظهور چیست؟ به احتمال قوی، طلاب یا وظایف خود را نمی دانند یا اگر می دانند به آن عمل نمی کنند.

نظر شما چیست؟؟

سال گذشته از طرف بسیج حوزه علمیه عازم اردوی جنوب شدیم.جای شما رفقای آدینه ای من خالی.بسیار خوش گذشت.پر بود از معرفت و معنویت به برکت شهدا. تک تک مناطق را یکی پس از دیگری سر میزدیم و عهد خود را با شهدا و امام شهدا تجدید می کردیم. در اروند مسئول اتوبوس به ما یادآور شد که رأس ساعت یازده همه در اتوبوس باشند، من و سه تن دیگر از دوستانمان کمی دیرتر به اتوبوس رسیدیم. وقتی وارد شدیم همه منتظر ما بودند. یعنی چهل و اندی آدم منتظر ما چند نفر بودند. معذرت خواهی کردیم و گذشت…

رفقای من، امام زمان ارواحناه له الفداه و یاران ایشان منتظر من و شمایند. منتظر ما چند نفر. نکند غفلت کنیم و حسرت خوریم، دیگر این دفعه با عذرخواهی درست نمی شود. اگر جا بمانیم، جا مانده ایم، حواسم باشد…

برای سلامتی امام زمان ارواحناله الفداه بعد از هر فریضه باید دعا کرد. در روایات داریم که یکی از تعقیبات بسیار سودمند و مؤثر بعد از هر فریضه که در رفع حاجات هم بسیار مهم است، خواندن آیة الکرسی می باشد. لذا خوب است برای سلامتی امام زمانمان بعد از هر نماز آن را بخوانیم و ایشان را به خدا بسپاریم تا از گزند آفات در امان بمانند. یکی دیگر از وظایف شیعه در دوران غیبت آن است که هر روز خود را مقید کند برای سلامتی امام زمانش صدقه بدهد. اما یک راهبرد جدید این که، صندوق جداگانه ای برای صدقه برای سلامتی امام زمان در نظر بگیرید و هر دو سه ماه یک بار پول آن را به پول درشت تبدیل کرده و بعد به فقیری بدهید و از ایشان بخواهید که برای سلامتی و فرج آقا دعا کند.

(وصال در فراق، سید حسین حسینی، ص161و162)